Edirnekapı’da mezarlıkların arasında ilerliyorum, ilk defa yürüdüğüm sokaklar bunlar.

Karşıma birden rahmetli Buhûrîzâde Mustafa Itrî’nin mezarı çıktı, şaşırdım, sevindim. Bizlere bayram tekbirini hediye eden o büyük musiki üstadının kabri başında, sesli sesli Kur’ân okudum, ümmete miras bıraktığı o muhteşem tekbirini kendi terkibiyle toprağının üstüne üfledim. Küçük bir detay vereyim, şimdiki 100 TL’nin arkasında da yer alıyor fotoğrafı, parası olan bakabilir hemen;)

Az ileride, davetlisi olduğumuz Suffa Vakfı’na geldiğimde, Maktul Mustafa Paşa Camii karşıladı beni. İsmi içime keder vermedi değil, neticede katledilmiş bir paşanın hatırası yaşıyordu bu tenha mekanda, bir dönem aziz olanlar sonra nasıl oluyor da zelil olabiliyor diye düşünürken hüzünle içeri girdim.

1755 yılında yapılmış, metruk ve bakımsız kalmış uzunca seneler. Cumhurbaşkanımızın ilk restore ettiği yerlerden biriymiş, 1998’de adeta yeniden ruh üflenmiş camiye. Abdestimi aldıktan sonra birkaç sayfa Kur’ân okuma niyetiyle camiye girdim. İçeride kimse olmadığı için sesli sesli kıraat ettim. Şu hayatta en sevdiğim şeylerden biridir zaten, camilerin o loş, tenha ve sakin derinliklerinde gürül gürül Kur’ân okumak, ilahi beyanın altında manen serinlemek, gölgelenmek, dinlenmek…

Buluşma vakti geldiğinde, caminin hemen yanında yer alan Suffa Vakfı’na giriş yaptım. Bizleri oraya davet eden Bağımsız Yaşam Derneği Başkan Yardımcısı Regaip Bostan idi. Regaip Abi Türkiye Gençlik STK’ları Platformu vesilesiyle tanıdığım dertli bir yürek. TGSP’nin bu bakımdan ne çok hayra vesile olduğu da ayrı bir yazı konusu, kısmet olursa onu da bir gün yazarız.

Regaip Abi ve ekibi, senelerdir madde bağımlılığına müptela insanları düştükleri çukurdan ve girdikleri çıkmazdan kurtarmak için ellerinden geleni yapıyorlar. Bağımsız Yaşam Derneği, uyuşturucu illetine tutulmuş insanlar için bir can simidi adeta, nasıl önemli bir yaraya merhem olmaya çalışıyorlar, anlatmak güç.

Dün akşam, derneğin merkezinde kalan ve orada rehabilite olan insanlar, bizlere çok cömert ikramlarda bulundular. Kimisi ateşi yaktı, kimisi ızgarayı harladı, kimi çay döktü kimi de sehpaları yerleştirdi.

Normalde bu tür bir sosyal faaliyet kendileri için hayal dahi edilemezmiş, bir nevi aldıkları eğitimler ve tedaviler sonucu nasıl güzel yollar kat etiklerini gördük. Tanışma faslında, yaklaşık otuz madde bağımlısının kısa hikayelerine şahit olduk, kimi zaman ağlamak istedik, kimi zaman kendi hayatlarımızı sorguladık, kimi zaman da içimiz sevinçle, mutlulukla doldu.

Bağımsız Yaşam Derneği, uyuşturucuya bir şekilde bulaşmış olan binlerce insanın elinden tutmak için gücünü seferber etmiş, usta eğitimciler ve girişimciler vesilesiyle bu meselede nasıl muvaffak olunacağına dair başarılı bir yöntem ortaya koymuş. Derneğe başvuran ve kabul alan bağımlılar, üç ay boyunca özel bir eğitime alınıyor, özgürlüklerine giden yolda eşsiz bir tecrübe ediniyor. Gerçekten de birçoğu için “son umut” olmuş dernek, bir bakıma “son çare” olarak tutundukları dal mesabesindeymiş.

Tanışma faslında dinlediğimiz hikayeler ibretlikti sahiden. Neredeyse her yaştan bağımlılar vardı. Kimi on senedir, kimi yirmi dört senedir, kimi de üç senedir bağımlı imiş. Esrardan kokaine, tinerden baliye, çeşit çeşit uyuşturucu hatırası arasında, konunun ne denli acı bir gerçeklik olduğuna bizzat şahitlik ettik. Türkiye açısından, en az üç milyon insanın içinde olduğu korkunç bir dram söz konusuymuş. Resmi olmayan rakamlar ise çok daha fazlasını işaret ediyormuş.

İçlerinden birine “nasıl başladınız” diye sorduk, “gençtim, Antalya’da bir bara gitmiştik, alkol aldık, sarhoş olunca da dener misin diye önüme sundular, o ayık kafayla bir kez tattım, sonra senelerdir bırakamadım” dedi. Zaten bir kez deneyen, iflah olmuyormuş, basit görülen ilk tecrübenin ardından aklı ve kalbi hızla karanlıklar kaplıyormuş.

Bir kez bu illete tutulan insan, adeta “gizlilik” alarmı veriyormuş kendi içinde. Yaptığını kimse bilmesin diye, çok ustaca aldatıyor ve atlatıyorlarmış insanları. Kendi eşleri, anne ve babaları dahi seneler sonra ancak fark edebiliyorlarmış bağımlı olduklarını. İlginçtir, Esenler’den tanıdığım biri de oradaydı, senelerdir simasına aşinaydım, hiç ihtimal vermezdim, o da derinden yaralıymış meğer, tatlı tebessümü eşliğinde çayları doldurdu, gözlerindeki umut görülmeye değerdi.

Bağımlılıktan kurtulmak için çevre değişimi de şartmış, aksi takdirde, bağımlılar daima diğer bağımlıları çekiyormuş, onlar vesilesiyle de daha da büyük bataklara sürükleniyorlarmış. “Bağımlıların neredeyse hiç ayık arkadaşı olmaz” vurgusu önemliydi.

Dünkü buluşmada, orada tedavi gören bağımlıların neredeyse hepsi Bağımsız Yaşam Derneği’ne yürekten, samimi, kocaman kocaman dualar ettiler, “buradaki huzur tarif edilemez” dediler, içerideki maneviyatın ve insana değerli olduğunu iliklerine kadar hissettiren yaklaşımın onlar için ne denli kurtarıcı olduğunun altını çizdiler. Bağımlılardan biri -ki kendisi öyle güzel bir yol kat etmiş ki şimdi diğer bağımlılara eğitim veriyormuş- bir ara şu ağır cümleleri kurdu:

– İnanın ben buraya hayvan olarak girdim, şimdi insanlık yolunda ilerliyorum hamdolsun.

Şaşırdık elbette bu sözlerine, lakin kastını açtı bizlere:

“İnsan uyuşturucuya bulaşınca beyni gidiyor, kalbi ölüyor, Allahsız, kitapsız, amaçsız ve anlamsız kalıyor. Tüm kötü düşünceler beynimizde geziyor, şeytan ve nefs bizi nereye isterse sürüklüyor. Ben bu dernekle tanıştığımda sanki bir hayvan idim, zombi gibi, vallahi burada insan olduğumu anladım yeniden, Rabbime kavuştum, inançla buluştum, çıkış yolu buldum, hamdolsun!”

Her birinin hikayesi özeldi, derneği çoğu sosyal medyadaki youtube videoları vesilesiyle tanımış, özellikle Yücel Kuran isimli bağımlının özgürlüğe giden yoldaki hikayesi onlar için büyük ilham olmuş. İçlerinden biri sanırım Denizli’den otostopla beş kuruşsuz gelmiş İstanbul’a, beş gün camilerde, hastanelerde yatmış, sonunda derneğe ulaşmış ve kabul edilmiş. Sevinci tarifsizdi.

Allah şahit, dün gördüğümüz manzara içimi çok burktu, ne acı hikayeler var şu hayatta diye içli içli hislendim, duygularımı gizledim. Lakin yine Allah şahit, bağımlılar için yapılanlara baktığımda, Regaip Bostan’ın şahsında, böyle ulvi bir hizmette emeği geçen herkese çok dua ettim, gıyaplarında minnet duyguları içinde kaldım. Anne babaların çaresiz kaldığı, nice evladın ebeveyninden olduğu, her biri ayrı dram olan bu imtihan faslı için elini taşın altına koyan insanlara gıpta ettim, Rabbim her işlerini asan eyle diye dua ettim.

Orada kalan ve tedavi gören bağımlılar öyle güler yüzlü, öyle mutlu ve öyle umutlu konuştular ki, içimizi sevinç kapladı, onları karanlıklardan aydınlığa çıkaran Allah’a şükrettik. Latife yapmıyorum, onlar birer kahramandı gözümüzde, çünkü kendi hayatlarının amansızca yok oluşlarına isyan etmişler, uyuşturucunun verdiği irade felcine rağmen son bir umutla yılmaz savaşçı gibi her şeye meydan okumuşlardı. Sayısız olumsuz ruh hâline, fizyolojik ve psikolojik tahribata rağmen, Allah’tan umut kesilmez diyerek yollara düşmüşlerdi.

Ayrılırken kitaplarımdan ve GENÇ Dergi’den bahsettim onlara, “bizim burada her sabah en az bir saat okuma programımız var, yollarsan seve seve okuruz” dediler, inşallah niyet ettim, en kısa sürede hem kitaplarımı hem de dergileri onlarla da buluşturacağım. TGSP ailesinin ziyaretinden çok mutlu olduklarını beyan ettiler, biz ise onları görmekten ve değişimlerine şahit olmaktan ötürü daha da bahtiyardık.

Rabbim iyilikte yardımlaşan, hayırda koşan, yeryüzünün ıslahı için dertlenen, sayısız yüreği karanlıklardan aydınlığa çıkarmaya vesile olan herkesten razı olsun. Biz Bağımsız Yaşam Derneği’nin gayretlerine ve iyi niyetlerinin neticelerine yakından şahit olduk, Allah güç versin, kuvvet versin, amin…

Süleyman Ragıp Yazıcılar / 21 EYLÜL 2022